Խորենի մայրը երկար ժամանակ է՝ աշխատանք է փնտրում և ձգտում է լինել ապահովված ընտանիքի մայրիկ: Իրեն համարում է երջանիկ մայրիկ, քանի որ ունի լավ ամուսին և խելոք երեխաներ: Չնայած սոցիալական դժվարություններին՝ աշխատասեր է, մշակում է տան առաջ եղած փոքրիկ հողակտորը, խնամում է մեկ խոզուկի և հույսով նայում վաղվա օրվան: Ամուսինը հաճախ զբաղված է եղել արտագնա աշխատանքով, սակայն համավարակի պատճառով՝ արդեն երկու տարի Հայաստանում է: Աննան հպարտությունից փայլում է, հատկապես երբ խոսում է երեխաների մասին:
«Երեխաներս իմ կյանքի լույսն են, մի տղաս հաճախում է երաժշտական դպրոց և հիանալի տվյալներ ունի՝ դհոլ, դաշնամուր, ակորդեոն միաժամանակ է պարապում», - ասում է Աննան:
15 տարեկան Խորենը լսում է մեծերի խոսակցությունը․ «Նախ ուզում եմ զինվոր դառնալ, հետո կնվագեմ դաշնամուր, Մոցարտին եմ շատ սիրում, դհոլ էլ եմ սիրում, բայց դաշնակահար եմ դառնալու», - ասում է նա:
«Մյուս զավակս ափսոս հաշմանդամություն ունի՝ չի լսում, աղջիկս լավ է սովորում: Նրանք են իմ հույսը: Ամսական ունենք միայն 34 հազար դրամ նպաստ, բայց փորձում ենք չկոտրվել, փորձում եմ երեխաներիս չզրկել լավ բաներից», - պատմում է Աննան։
Վորլդ Վիժնի «Աղքատության փուլային հաղթահարում» ծրագիրը ենթադրում է իրար հաջորդող, բազմասեկտորալ միջամտություններ, որոնք օգնում են ծայրահեղ աղքատ ընտանիքին դուրս գալ աղքատությունից: Աջակցությունը ներառում է հետևյալը՝ սոցիալական աշխատանք ընտանիքների հետ, գումարային աջակցություն՝ ամենահրատապ կարիքները հոգալու համար, ընտանիքի անդամների մասնագիտական վերապատրաստումներ, ծնողավարական հմտությունների ուսուցում, երեխաների առողջ սնուցման և հիգիենայի վերաբերյալ գիտելիքների տրամադրում, աջակցություն աշխատանք գտնելու հարցում:
Վորլդ Վիժնի մասնագետների որոշմամբ Խորենի ընտանիքը ներառվեց հենց «Աղքատության փուլային հաղթահարում» ծրագրում, քանի որ ընտանիքում առկա էին բոլոր նախադրյալները՝ հաղթահարելու աղքատությունը և ապրելու արժանապատիվ կյանքով։
«Հրաշքով էր, որ ծանոթացա Վորլդ Վիժն կազմակերպություն հետ: Եկան մեր տուն, գնահատեցին վիճակը, ես էլ բավական ակտիվ շփվում էի իրենց հետ: Ինձ հարցուփորձ արեցին, իմացան, որ կար անել եմ սիրում և կարի մեքենա տվեցին», - պատմում է Աննան:
Ցավոք պատերազմից հետո Աննան կարի մեքենան չի բացել, եղբորը կորցրին այս պատերազմում, բայց հետո ուժ գտավ նորից կար անելու համար: Նա էլ ողնաշարի խնդիր ունի, բայց եթե գործ լինի, անպայման կաշխատի ու չի ասի, թե ծանր է:
Աննան նաև մասնակցել է Վորլդ Վիժնի բոլոր դասընթացներին՝ ֆինանսական գրագիտության, ծնողավարման: Երեխաներն օգտվում են Վորլդ Վիժն Հայաստանի «Նավակ» ցերեկային կենտրոնի ծառայություններից:
Հուզված շարունակում է Աննան, - «Վորլդ Վիժնը մեզ շատ է օգնում՝ սննդօգնություն, երեխաների համար հագուստ: Կարի մեքենայով օրական մի 200-300 դրամ եմ աշխատում, քիչ է, բայց ես տնտեսող մայրիկ եմ ու հավատացեք կարողանում եմ տնտեսել: Վորլդ Վիժնի դասընթացներում ես սովորեցի, թե ինչպես պետք է ծախսել, թե որն է կարևոր և որը կարելի է և չգնել։ Թանկ շոկոլադ չեմ գնում, փոխարենը՝ թարմ հաց»:
Աննայի ընտանիքն ապրում է հորեղբոր տանը, բայց նա գոհ է, որ ուրիշների նման դրսում չեն: Շնորհակալ է, որ իրենց այդպիսի հնարավորություն են տվել:
«Սոցիալական աշխատողները մեր ընտանիքի անդամներն են, բոլորին ճանաչում և սիրում ենք: Արդեն տասը տարի մեզ հետ են՝ մեր կողքին․ մի ամբողջ կյանք է: Ես մի բան գիտեմ, որ լուսաբաց միշտ լինում է, ու մեզ համար էլ կա այդ լուսավոր օրը», - ասում է Աննան:
«Աղքատության փուլային հաղթահարում» ծրագրի արդյունավետությունը կայուն է: Ծրագրին մասնակցող ընտանիքների 48%-ը հաղթահարել է ծայրահեղ աղքատությունը, 90%-ի մոտ աճել է տարեկան եկամուտը, երեխաների 77%-ի առողջական վիճակը բարելավվել է, իսկ ընտանիքների 82%-ում էապես դեպի դրականն է փոխվել կյանքի որակը:
